W najodleglejszym zakątku Flandrii Zachodniej, w wiosce o poetyckiej nazwie Watou, gdzie życie zdaje się płynąć wolniej i panuje całkowita harmonia z naturą, rodzi się piwo St.Bernardus. Historia browaru jest ściśle związana z dwoma klasztorami, z których jeden dał mu swoją nazwę, a drugi tradycyjne receptury. Na początku ubiegłego wieku opactwo Catsberg w południowej Francji postanowiło przenieść się do bardziej lojalnej Belgii ze względu na nieprzychylne nastawienie do mnichów i wybrało miejscowość Vatha.

Po osiedleniu się, mnisi najpierw rozpoczęli własną produkcję serów, z których już wcześniej słynęli w swojej ojczyźnie. Najsłynniejszy rodzaj sera nosił nazwę St Bernardus Watou. Kiedy polityka Francji wobec mnichów uległa poprawie, klasztor sprzedał swoją produkcję serów Evariste Deconinck i powrócił do swoich korzeni.

Pan Deconinck rozszerzył swoją działalność kupując licencję na piwo od innego klasztoru trapistów, Westvleteren. Jego partnerem był mistrz piwowarski z tego samego Zakonu, Mathieu Zafransky, który zaproponował wykorzystanie starożytnych klasztornych receptur, używając do tworzenia piwa ekskluzywnych technologii i składników. Jednym z nich jest szczep drożdży St.Sixtus.

Przez 46 lat browar kontynuował warzenie piwa we współpracy z mnichami, aż do momentu wygaśnięcia licencji w 1992 roku. Mnisi odmówili jej odnowienia, uzasadniając to tym, że tylko piwo produkowane w murach samego klasztoru może być nazywane piwem "trapistów". Od tego czasu browar zmienił nazwę na nowy St Bernardus i rozszerzył swój asortyment o nowe receptury.